Dyrektywa Unii Europejskiej – akt prawa pochodnego Unii Europejskiej, którego mocą prawodawcy państw członkowskich Unii zostają zobowiązani do wprowadzenia (transpozycji) określonych regulacji prawnych, służących osiągnięciu wskazanego w dyrektywie celu.
W przeciwieństwie do rozporządzenia (np. RODO), dyrektywa jest skierowana nie bezpośrednio do obywateli UE, ale do państw członkowskich. Państwa muszą w określonym przez dyrektywę czasie wproowadzic do swojego porządku prawnego odpowiednie przepisy (np. w formie krajowej ustawy), które mają prowadzić do skutków, jakich osiągnięcie zakłada dyrektywa. Zatem poszczególne kraje muszą dokonac transpozycji dyrektywy do krajowego prawa, np. poprzez uchwalenie stosownych krajowych ustaw, i dopiero to prawo krajowe wiąże obywateli danego kraju (co do zasady, gdyż są wyjątki, gdy dyrektywa może być bezpośrednio stosowna, o czym dalej).
Dyrektywy mają różną wagę: zalecana, obowiązująca oraz wprowadzana na okres próbny. Pozostawiają one krajom członkowskim Unii swobodę wyboru doboru środków i metod realizacji wskazanych w nich celów. Cele te są natomiast realizowane w ramach transpozycji dyrektywy do krajowego ustawodawstwa, stąd określanie dyrektyw jako aktów prawa pochodnego.
Są sytuacje, w których dyrektywa może być stosowana bezpośrednio. Jakkolwiek dyrektywa wprost jedynie zobowiązuje państwa członkowskie do ustanowienia danego porządku prawnego, to w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jeśli dane państwo nie dokona implementacji, obywatel ma prawo powoływać się bezpośrednio na dyrektywę wobec wszelkich przepisów prawa krajowego niezgodnych z dyrektywą. Koniecznym zastrzeżeniem dodanym przez ETS jest uzależnienie tego bezpośredniego skutku od tego, czy przepisy dyrektywy z punktu widzenia ich treści wydają się bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne.
Powszechnie uważa się, że dyrektywy mają bardzo duże znaczenie dla budowy i umacniania tzw. jednolitego rynku.