Komunikacja elektroniczna obejmuje trzy dotychczas odrębne sektory: telekomunikacji, teleinformatyki i mediów elektronicznych. Skutkiem konwergencji, czyli łączenia się wymienionych sektorów w jeden sektor komunikacji elektronicznej, była konieczność stworzenia regulacji prawnej obejmującej w sposób jednolity elektroniczne sieci komunikacyjne, elektroniczne usługi komunikacyjne oraz urządzenia towarzyszące. Dlatego nowe prawo komunikacji elektronicznej obejmuje całą infrastrukturę komunikacyjną i związane z nią usługi, co w praktyce dotyczy działalności świadczonej za pośrednictwem: sieci telefonii stacjonarnej i komórkowej, sieci satelitarnych, radiowych i telewizyjnych sieci nadawczych, sieci telewizji kablowej oraz sieci teleinformatycznych. Prawo komunikacji elektronicznej obejmuje też urządzenia towarzyszące, czyli takie, które związane są z elektroniczną siecią komunikacyjną oraz z usługami komunikacji elektronicznej.
Regulację komunikacji elektronicznej charakteryzuje założenie jej neutralności wobec rozwiązań technologicznych. Oznacza to, że stosowanie określonych technologii nie powinno być dyskryminowane, ani faworyzowane. Cechą tej regulacji jest także zmniejszenie liczby aktów prawnych regulujących rynek, co zostało spowodowane chęcią jej uproszczenia i uczynienia bardziej przejrzystą. Celem nowjej legislacji jest również stopniowe odchodzenie od regulacji specyficznych dla tego sektora i przechodzenie do coraz pełniejszego stosowania ogólnowspólnotowych reguł konkurencji.
W wyniku przedstawionych powyżej zmian pojęcie „telekomunikacja” weszło w zakres pojęcia „komunikacja elektroniczna”. Jednak dla potrzeb tego rozdziału miano telekomunikacji będzie używane nadal dla określenia tych aktów legislacyjnych, które obowiązywały przed wejściem w życie prawa komunikacji elektronicznej.