Ostatnia decyzja kanadyjskiej Rady ds. Ochrony Praw Autorskich (Copyright Board Canada – CBC) o opodatkowaniu odtwarzaczy MP3 – wbrew początkowej euforii – nie zawsze będzie oznaczać automatycznej legalizacji swobodnej wymiany plików miedzy prywatnymi użytkownikami w sieciach p2p. Oczywiście, wszystko będzie zależeć od systemu prawnego panującego w danym kraju i linii orzecznictwa. Nawet przy podobnych rozwiązaniach legislacyjnych w innych krajach, może okazać się jednak, iż trudno będzie posunąć się tak daleko, jak Kanadyjczycy, w interpretacji dozwolonego użytku prywatnego, i obejąć nim wymianę p2p. Uwaga ta jest aktualna również dla naszego systemu prawnego.
W Kanadzie w 1998 roku znowelizowano w ustawę o prawie autorskim. W szczególności wprowadzono w niej prawo do kopiowania nagrań na własny użytek. CBC wywodzi z niego, iż każdy użytkownik ma prawo do kopiowania dowolnych utworów audio – o ile tylko nie zamierza sprzedawać ich czy odtwarzać publicznie. Rekompensatą dla tego faktu w założeniach mają być – stosowane rónież u nas – opłaty nakładane na czyste nośniki audio.
Jednakże w Polsce dozwolony użytek nie jest interpretowany tak szerokom jak chca od niedawna Kanadyjczycy. Ich bowiem zdaniem przepisy dopuszczające na kopiowanie muzyki w celach prywatnych nie odnoszą się w żadane sposób do źródła pochodzenia nagrania. CBC wywodzi z tego, iż nie jest zatem ważne czy chodzi o „prywatną kopię” własnej płyty CD, użyczonej, czy też o duplikaty utworów pochodzących z albumu muzycznego, którego zawartość w bliżej nieokreślonych okolicznościach została zdigitalizowana i udostępniona w Internecie w popularnym formacie kompresji dla bliżej nieokreślonego kręgu osób (przez bliżej nieokreśloną dla odbiorcy osobę).
Jak argumentuje CBC, ważny jest sposób wykorzystania uzyskanej kopii, a nie źródło jej pochodzenia.
W naszym systemie prawnym, w świetle panującego orzecznictwa, takie stanowisko nie obroniłoby się. Świadczą o tym choćby komentarze do art. 23 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
