Spam to nie tylko niepożądana informacja handlowa

'(…) Nazwanie (…) wnioskodawcy „spamerem” w okolicznościach niniejszej sprawy może być zaś usprawiedliwione. Jak słusznie podkreśla uczestnik, brak jest obecnie definicji ustawowej „spamu” zaś w środowisku internautów mianem tym określany jest nie tylko nadawca niepożądanych informacji handlowych, ale wszelkich informacji niezamawianych i niepożądanych przez adresata. Taką zaś informacją dla uczestnika były kierowane do niego za pośrednictwem „sieci” materiały kampanii promocyjnej wnioskodawcy.’

Takie sformułowanie znalazło się w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie, I Wydziału Cywilnego, z dnia 9 lutego 2004 r. (sygn. akt I Ns 7/04). Jest to pierwsze w Polsce orzeczenie, w którym sąd odniósł się do pojęcia „spamu”. Zaznaczmy, iż z powołanego postanowienia wynika tylko tyle, że działania Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej na rzecz ustawy o Rzeczniku Pacjenta mogą zostać uznane za „spam” w znaczeniu powszechnym. Wciąż bowiem nie ma na gruncie polskiego prawa normatywnej definicji tego pojęcia.

Zatem z pewnością nie można było zarzucić uczestnikowi postępowania „rozpowszechnianiania informacji nieprawdziwych” o Komitecie. Zauważmy jednak, iż Sąd Okręgowy, wyraźnie podkreślając brak definicji ustawowej spamu, w żaden sposób nie dokonał oceny tego typu działań z punktu widzenia ich ewentualnej bezprawności (oczywiście mowa tu o spamie, który nie mieści się w węższym pojęciu „niezamówionej informacji handlowej”, której przesyłania zabrania wprost ustawą z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną).

Sąd Okręgowy zaznaczył więc tylko, że wydane przez niego orzeczenie nie wyklucza z kolei istnienia po stronie wnioskodawcy możliwości szukania potencjalnej ochrony z tytułu rzekomego naruszenia jego dóbr ososbistych na gruncie innych przepisów, niż te na podstawie których zostało wydane omawiane postanowienie (zdaniem Sądu, przepisy dotyczące wykonywania inicjatywy ustawodawczej przez obywateli, na które powołał się wnioskodawca, nie miały zastosowania przede wszystkim ze względu na fakt, iż prezentowane przez uczestnika treści nie miały charakteru „materiału wyborczego” czy też „promocyjnego”).